Najkrócej mówiąc: takie imię dla Boga proponuje tradycja żydowska, takim imieniem Bóg przedstawił się Mojżeszowi, co opisano w Księdze Wyjścia. Jest to po prostu jedno z wielu imion dla boga, proponowanych w różnych kulturach świata.
Według legendy, Bóg przemówił do Mojżesza z płonącego krzewu i odesłał go do Egiptu, aby wyzwolił Izrael. Wtedy Mojżesz zapytał Boga, jak ma na imię. Bóg powiedział, że Jego imię to Jahwe. Bóg polecił także Mojżeszowi, aby powiedział Izraelowi, że tak ma na imię i że to jest Jego imię na zawsze.
W Księdze Wyjścia 3:13 – 15 czytamy: Mojżesz powiedział: „Przypuśćmy, że pójdę do Izraelitów i oznajmię im: Bóg waszych ojców posyła mnie do was. Jeśli jednak spytają mnie: «Jak On się nazywa?», co im odpowiem?”. 14 Bóg odrzekł: „Jestem, który jestem. Tak masz powiedzieć Izraelitom: «Jestem» posyła mnie do was”. 15 Następnie Bóg powiedział: „To właśnie oświadczysz Izraelitom: PAN, Bóg waszych ojców, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka, Bóg Jakuba posyła mnie do was. To jest moje imię i takim ma pozostać w pamięci wszystkich pokoleń.
A więc Jahwe ma być rzeczywistym imieniem Boga, przynajmniej według Żydów. Jego zapis to cztery litery YHWH zwane tetragramem, które zapewne pochodzą z hebrajskiego zapisu frazy: Jestem, który jestem. Występuje ono prawie siedem tysięcy razy w Starym Testamencie… osiem razy na stronę. W oryginalnym hebrajskim tekście prawie jedna trzecia wszystkich wersetów Starego Testamentu zawiera imię Boga. Imię Jezusa po hebrajsku brzmiało Jeszua (lub Yahshua), co oznacza: Jahwe zbawia. W czasach Jezusa było to popularne wśród Żydów imię.
Dla żydowskiego Boga Jego imię wydaje się dość ważne, gdyż wspomniał o nim nawet w trzecim przykazaniu: Nie będziesz brał imienia Pana, Boga twego, nadaremno; bo nie będzie miał Pan za niewinnego tego, który by wziął imię Pana, Boga swego, nadaremno. W tradycji katolickiej jest to przykazanie drugie.
Na bazie tego przykazania około III wieku p.n.e. pojawiła się praktyka czytania słowa adonai „Pan” lub elohim „Bóg” zamiast Jahwe. Wynikało to ze “środków ostrożności”, jakie podjęli pobożni żydowscy skrybowie, aby zapobiec profanacji imienia Bożego. Po wynalezieniu znaków samogłoskowych pod spółgłoskami świętego imienia JHWH zapisano samogłoski słowa Adonai. Jednak ze względu na tę ostrożność z biegiem czasu poprawna wymowa Jahwe została zapomniana. Hybrydowa forma Jahwe, wynikająca z odczytywania spółgłosek Jahwe z samogłoskami Adonai, ze zmianą pierwszego „a” na krótkie „e”, rozpowszechniła się w kręgach anglojęzycznych ze względu na jej użycie w Biblii Króla Jakuba.
Imię Jehowa to niepoprawna forma boskiego imienia Jahwe. Pojawiło się po raz pierwszy w rękopisach w XIII wieku, ale prawdopodobnie było używane już wcześniej. Forma powstała z niezrozumienia hebrajskiego zapisu imienia Jahwe bez samogłosek.
Kiedy śpiewasz „Alleluja”, śpiewasz „chwała Jahwe”. Ostatnią sylabą Alleluja jest jah, a jah jest pierwszą sylabą Jahwe. Tak więc Jah jest w rzeczywistości krótką formą Jahwe. To trochę jak Seba od Sebastiana. Tej samej wersji imienia Jahwe używają muzycy reggae gdy śpiewają o Jah People, czyli rastafarianach – ludziach wyznających Jahwe.
Czego nie powie Ci ksiądz? Że drugie przykazanie w katechizmie KK to trzecie przykazanie ze Starego Testamentu. Czemu?
Na marginesie: używamy pisowni Bóg z wielkiej litery, gdyż taki jest zwyczaj w języku polskim, kiedy odnosimy się do tak zwanego Jedynego Boga, Stwórcy Nieba i Ziemi, czyli do Boga, w którego wierzą chrześcijanie i Żydzi. Kiedy mówimy o bogu jako o zjawisku kultury, będziemy pisać z małej. Nie oznacza to jednak, że wyznajemy jakąkolwiek wiarę.
Pamiętaj, że Twój komentarz może trafić do książki, więc przemyśl odpowiedź i podpisz się.